Een variant op de Holy grail: De Hofnar
donderdag 23 juni 2011
Ze noemde haar soms ÂJennekeÂ.
En ze droomde van een carrière als hofnar.
Ze vond het leuk de randjes van de mensen er vanaf te lopen.
Altijd een teen verder dan mocht, net een klap tegen de oren verwijderd.
Ze had geen interesse in de dagdagelijkse voor de hand liggende dingen
Ze wilde overal achter kijken, eronder, erboven, erlangs en vooral vanbinnen Â
waar het niet mocht
ÂMaar kind toch zei haar moeder, voor zoiets kan je niet studeren.
 zoiets wordt trouwens enkel door mannen gebezigdÂ
Dus hield ze zich maar met andere dingen bezigÂ
Â
en de hofnarÂ
altijd aanwezig
Ze geraakte het niet kwijt, net als een beest niet te kalmeren
Het liep dapper mee in al haar avonturen, ze probeerde het te ketenen, te negeren, te beredeneren,
Zelfs te kooienÂ
, maar het mocht niet baten
Zo besloot ze de kooi maar open te laten, ze had het zelfs wat gezellig gemaakt
Een beest moet toch ook ergens kunnen slapen <span class="fullpost">
Zo streden ze zo nu en dan een strijd, met grappen en grollen
Lekker onderhuids,
menig volk vertwijfeld achterlatend: in gedachten verzonken
de hofnar had de plaat allang gepoetstÂ
ze zaten nu opeens met zoveel vragen
Maar de hofnar had zijn taak bereikt en was al verder op pad
ze had zich tevreden gesteld met de kleine dingen die ze kon verbeteren,
niet dat ze haar steentje niet wilde bijdragen, maar
de grote wereldse zaken daar moesten anderen maar over waken
ze was gewoon al blij als ze zo nu en dan iemand kon raken
op een dag zag ze een prins op een groot wit paard
hij leek vol goede moed op zoek naar zijn heilige graal:
Ach, de liefde
ze had door de jaren een bescheiden mening over de liefde
je had zoveel soorten in net zoveel kleuren
ze wist wel zeker dat haar prins ergens in een moeras was blijven steken
zijn mooie blinkende wapenuitrusting helemaal vast gevreten
de prins kon op zijn reis een hofnar wel appreciëren
dus ze wandelde wat mee
hij had onderweg al wat schade geleden maar als een echte prins
bleef hij een tikkeltje gereserveerd, zelfs wat afwezig
de lijntjes rond zijn ogen verraadde zijn verdriet
ze probeerde met grappen en grollen zijn aandacht af te leiden
op weg naar zijn heilige graal, stapte ze mee
ze keek meeÂ
links, rechts
en dacht: zou er soms ook ergens voor haar een graaltje liggen
ze hadden leuke momenten samen
hij gaf haar bessen en zong soms een lied
zij ging soms op haar hoofd staan
al haar belletjes hingen ondersteboven en in de war
puur om hem te plezieren
al de verkeerd gevlogen postduiven en heilige graal werden even vergeten
ze zag wel wat in de prins met zijn mooie ogen, zachte handen
en leuke verhalen
doch zoals een hofnar betaamt, stelde ze alles in vraag
en de liefde nu ja, wordt het al niet eeuwen nagejaagd
wat zou er gebeuren als de prins en zij de wereld rondvaren,
de eindbestemming bereiken en
daar staan tegenover zijn heilige graal
geen hofnar zou het daartegen kunnen halen
wat als hij de heilige graal niet vondÂ
zou het kunnen dat die heilige graalÂ
zou hij ooit overwegen dat een hofnarÂ
zou de hofnar ooit kunnen bedenken
dat de prinsÂ
Ach, een dwaas kan meer vragen stellen dan 10 wijzen kunnen beantwoorden</span>
geplaatst door Poe_oh - 5613 keer gelezen
Vorige berichten
Oproep
Terwijl wij hier allen in blijde verwachting vertoeven tot onze ware zijn of haar profiel aanmaakt en hier op deze site dropt, lijkt mij dit een geschikt medium om alvast, in afwachting van, wel te verstaan, een oproep te plaatsen. Dit in de hoop om alvast een andere invulling te kunnen geven aan onze vrije avonden, en om het lange smachten wat rijkelijker in te kleuren.
Ik zal de spanning dan ook niet langer ten top drijven en alvast, bij deze, voornoemde in alle voorbarigheid en met dodelijke doeltreffendheid, volledig en compleet, de nek om te wringen. Met die gedachte in mijn achterhoofd en geheel intentioneel dus, deel ik hier al mede dat het gaat om het in elkaar knutselen van één, of een reeks radiodocumentaires met als thema Soul politics.
Gezien we hier allen zijn verenigd met de zoektocht naar een soulmate als voornaamste drijfveer, lijkt mij dit platform een uitermate vruchtbare voedingsbodem voor dergelijke initiatieven en hun lancering.
Ik wens daarom een warme oproep te uiten naar alle radio-amateur-documentairemakers in spe, geluidstechneuten, audiofielen, historici, bibliothecarissen, antropo-politico-socio of andere - logen... Misschien wil je iets doen met je stem, lees of schrijf je graag. Ben je ervaringsdeskundige of heb je gewoon te veel tijd... Ben je goed in organiseren, plannen, projecten, thee of koffie zetten... Laat het gerust weten!
Het is een project waar ik al een tijdje mee rondloop. Ideën om eens te brainstormen te over, wie ziet het zitten om dit mee van de grond te krijgen?
Enige conditio sine qua non is dat eens deze bubbels voorgoed ten hemel zijn gerezen en voorgoed doorprikt met vaccin-naalden, die God weet wat voor andere superkrachten in ons gaan doen ontwaren, we af en toe en geregeld enkele koppen bij elkaar steken voor opnames, spuien van idee?n, documenatie, anekdotes en ander materiaal. Deelnemen is echter altijd belangrijker dan het uiteindelijke resultaat.
Zodat we op het einde van de rit, zij het dan niet in de liefde, dan wel in het ware leven en in de muziek een soulmate moge overgehouden hebben aan dit gedigitaliseerde avontuur.
Grt!
Het sleuteltje
Deze blog is zo onwezenlijk, dit verhaal is zo straf dat ik geregeld nog in mijn arm knijp om me ervan te vergewissen dat het allemaal wel echt aan het gebeuren is ;-).
Het begon allemaal een week of zeven geleden. Op een rustige avond bladerde ik argeloos doorheen de pagina's van Match4Me. Niet dat ik nu zo hopeloos op zoek ben naar mijn perfecte match... Je gaat immers al zoveel jaren als doorwinterde single alleen door het leven. En gehard door enkele behoorlijk foute ervaringen ga je toch steeds meer en meer overtuigd geraken dat het jou niet meer overkomen gaat...
Tot plots twee grote ogen me aanstaarden. Het waren de ogen van een suggestieve, beetje bewust wazige foto waarop je eigenlijk eerder moeilijk iemand zou kunnen herkennen. Maar die ogen herkende ik onmiddellijk! Het ware de grote mooie smaragdgroene sterretjesogen van ... Elsie! Mijn adem stokte abrupt en mijn hart begon plots wild te kloppen. Is dit echt? Is dit echt Elsie? Ik checkte onmiddellijk haar facebook profiel, en zag er tot mijn verbazing dezelfde suggestieve foto staan. Dus het wás zij! Ik kon het haast niet geloven...
Nu, het verhaal van Elsie en mezelf gaat al een hele tijd terug. We leerden elkaar kennen op Match4Me in de zomer van ... 2011! Het was een fantastische kennismaking, hoewel we elkaar nooit in 'real life' hebben ontmoet. Destijds is het dan ook niets geworden tussen ons... maar dat verhaal heb ik reeds opgetekend in een blog enkele jaren geleden:
https://www.match4me.be/blogs/2016/11/virtueel-is-irreel.php
Als je dat relaas leest, zal je begrijpen dat ik best wat terughoudend was nu ze opnieuw op Match4me opdook. Ik was in 2011 stapelverliefd geworden... op een facebook contact :-). Stiekem had ik Elsie sedertdien gedurende jaren gevolgd op fb. Af en toe bezocht ik een beetje deemoedig haar profieltje, en zag dat ze gelukkig was in het leven. En dat geluk verdiende ze uiteraard! Maar toch bleef ik haar onzichtbare, verliefde, stille aanbidder,... van een onmogelijke liefde. Ooit zaten we zelfs een keer pardoes per toeval naast elkaar in de bioscoop, beiden met onze kids ;-). Maar ook toen kwam het niet tot een kennismaking...
Maar na mijn emotionele opdoffer van 2011 wou ik vooral niet opnieuw een blauwtje oplopen en op het hart getrapt worden. De schrik sloeg me zo in de benen dat ik na een eerste uitwisseling van enkele berichtjes op M4M besloot haar snel te blokkeren... het zou me niet opnieuw overkomen!
Maar de gevoelens waren té intens...wat als het deze keer anders zou lopen?? Zou ik het mezelf ooit kunnen vergeven als ik dit geen kans zou geven? En na een week besloot ik de blokkering op te heffen... maar wel voorzichtig te blijven.
Elsie zocht daarna zelf opnieuw op M4M contact met me op. Vrouwelijke nieuwsgierigheid dus ;-). We geraakten terug aan de babbel, en schakelden opnieuw over op facebook. En nog steeds voelde het fantastisch... nooit een vrouw ontmoet die zo open, (h)eerlijk en intens kan communiceren, fantastisch was het. Ze beloofde me dat we elkaar deze keer ook écht zouden ontmoeten, maar dát kon ik nog steeds moeilijk geloven ;-). Het was allemaal zo surrealistisch... na 8 jaren! Doch toevallig hadden we beiden ingeschreven op het Valentijnsevent van Smartvibes. Je weet wel: waar de mannen een sleuteltje krijgen en de vrouwen een slotje :-). En daar zouden we elkaar zien.
En wat was ik nerveus die donderdag :-). Vroeg op de middag al het kantoor verlaten om een geschikt (klein) Valentijnskadootje voor haar te kopen. Daarna mijn hele garderobe aangetrokken en voor de spiegel gekeurd... het moest perfect zijn voor haar ;-). Toen ik die avond eerder vroeg toe kwam het op event, was het er al een behoorlijke drukte . Een zaak vol onwennige mannen met kleine sleuteltjes in de hand... aarzelend om naar de dame toe te stappen en een gesprek aan te knopen... De meesten waren zich eerst stevig wat moed aan het indrinken :-). Maar dat heb ik helemaal niet nodig. Na een half uurtje waren we al flink aan het kennismaken, praten, lachen,... en die kliek werd snel groter... Doch ik betrapte mezelf er op voortdurend naar de ingang te turen, onrustig zoekend naar die grote mooie smaragdgroene ogen van Elsie.
En plots zag ik haar! Ze wurmde zich tussen een hele bende opdringerige single sleutelmannetjes door... om bij mij te kunnen zijn. Kan je je dát voorstellen?? Na zoveel jaren? Een brede glimlach op het gelaat, en sterretjes in haar grote lieve ogen. Het was een moment om in te kaderen, die eerste keer dat we elkaar aankeken. Dat moment ga ik koesteren en beslist nooit meer vergeten ;-). Ze was groter dan ik had verwacht, en vooral... nog veel knapper dan in al mijn dromen ;-). We voelden elkaar ook onmiddellijk goed aan, het voelde zo vertrouwd... het was een heerlijke intense avond met haar aan mijn zijde. En voor de avond voorbij was, dansten we romantisch samen dicht tegen elkaar, keken we elkaar diep in de ogen, en dát was het moment waarop het allemaal voor ons tweetjes begon :-).
Die Valentijnsnacht bracht ik haar braafjes naar huis, en na een heerlijk lieflijke zoen namen we afscheid van elkaar. Maar we voelden beiden dat dit het begin was van iets bijzonders. We zouden elkaar snel weer terugzien... En sedert die nacht zijn we onafscheidelijk samen. Als koppel. Voorzichtig nog, stapje voor stapje, maar beiden gelukzalig, en overtuigd dat onze liefde voor elkaar groeit, elke dag een beetje meer. Nooit gedacht dat mijn sleuteltje nog op een slotje zou passen. En zeker nooit durven dromen dat dat slotje toegang zou geven tot het hart van Elsie. En zo zie je maar: In de dromen en in de liefde is niets onmogelijk <3
Hoe begin je nu zo'n verhaal?
Hoe begin je nu zo'n verhaal? Dat is moeilijk, erg moeilijk. Ik ben er meermaals mee gestart, maar telkens belandde het velletje papier veilig in de brandende haard, zodat niemand het zou vinden... Zo gevoelig ligt het.
Ok, hier gaan we dan toch: enkele weken geleden wipte ik onverwacht eens binnen bij mijn ouders. Dat vinden ze fijn natuurlijk. Altijd staan de koffie en de koekjes klaar. Maar die keer was het anders. Ik betrapte mijn lieve vader op een krukje naast de stereo installatie met een stapel CD's. Emotioneel, de tranen in de rode ogen achter twee dikke brilglazen. "Ssst", fluisterde moeder, "laat hem maar, hij is muziek aan het beluisteren en kiezen". Ik begreep het niet zo goed. Kiezen? Dan legde ze me voorzichtig uit dat hij al een hele tijd bezig was met zijn eigen ... afscheidsviering te organiseren. En dus muziek aan het kiezen was voor zijn begrafenis...
Het is niet zo dat mijn ouders nu stokoud zijn, het zijn beiden zeventigers. Maar een tijd geleden kreeg papa het verdict dat hij onomkeerbaar ziek is :-(. En dan verandert plots je hele leven. De ene dag nog onbezorgd als hechte familie genieten van al het moois dat het leven te bieden heeft. De dag erna wordt je doodvonnis betekend en begint je klok onherroepelijk weg te tikken. En niets is vanaf die dag nog zoals voorheen.
Dat is hard. Eerst komt het diepe bodemloze verdriet om wat er gebeuren gaat. Talloze keren ben ik met het hoofd op het stuur naar huis gereden, na me sterk gehouden te hebben bij een bezoekje aan het ouderlijk huis. Maar na een tijdje maakt verdriet plaats voor dankbaarheid. Dankbaar voor elke dag die we samen nog mogen beleven. De hele familie, kinderen en kleinkinderen, werkt intens mee om het leven voor de ouders zo aangenaam mogelijk te maken: dagelijkse zorg, maar ook etentjes, uitstapjes, weekendjes weg, verrassingen, laatste wensen, niets is teveel om te organiseren en samen te doen.
En het is ongelooflijk mooi om zien hoe de twee oudjes elkaar bij de hand nemen, in de ogen kijken, en elkaar blijven liefhebben tot in de dood. Dat zet je aan het denken: hoe kort en broos het leven wel is, hoe snel het allemaal voorbij kan gaan... maar ook dat mensen niet gemaakt zijn om alleen te blijven. Niet dat ik een zielepoot wil zijn, ik kan het leven best wel alleen aan. Maar toch voel je op deze momenten dat het veel mooier kan zijn als je met twee bent.
Mijn zus gaf papa een tijdje geleden een Atoma schriftje kado. En hij is beginnen schrijven... zijn verhaal...over zijn lot, zijn leven, zijn ziekte, over hoe we hem later mogen herinneren. Het brengt hem tot rust. En dat ben ik ook beginnen doen. schrijven voor mijn vader, mijn grote held, mijn goede vriend... Recht uit het hart, woord voor woord, de mooiste herinneringen en afscheidswoorden die een zoon maar voor zijn vader aan het papier kan toevertrouwen. En ik hoop dat ik de kracht zal vinden om straks overheen het grote verdriet, met de mooie muziek van mijn papa op de achtergrond, trots vanachter de spreekstoel, met de krop in de keel, hem deze laatste woorden te kunnen toespreken... voor mijn lieve vader...