Mannen en hun prostaat vrouwen en hun borsten!
dinsdag 12 juni 2012
Dit ontdekte ik vandaag op fiftytoo.be, een website voor jonge en dynamische 50-plussers.
Prostaatkanker is de meest voorkomende kanker bij mannen en de 2de doodsoorzaak. De cijfers spreken voor zich. 95% van de prostaatkanker die vroegtijdig opgespoord wordt, kan genezen worden.
Borstkanker is de frequentste vorm van kanker bij vrouwen. Bijna 1 vrouw op 10 zal ook borstkanker krijgen. Borstkanker komt zelden voor vóór de leeftijd van 30 jaar, maar is frequent tussen de leeftijd van 45 en 75 jaar. Borstkanker is de belangrijkste doodsoorzaak bij vrouwen tussen 35 en 69 jaar.
Borstkanker komt ook voor bij mannen, maar de kans dat de ziekte zich manifesteert, is bij vrouwen ongeveer 150 maal groter dan bij mannen.
Voor beiden verhoogt het risico naarmate onze leeftijd toeneemt! Voor beiden verhoogt de kans op genezing, als het wordt ontdekt in een vroeg stadium. Hoe vroeger de kanker opgespoord wordt, hoe beter het behandeld kan worden.
Vrouwen worden vanaf hun 50ste uitgenodigd voor een screening, bij de mannen is dit jammer genoeg nog niet zo…al kan je natuurlijk altijd zelf het initiatief voor een onderzoek nemen!
Daarom dus: beter voorkomen dan genezen!
Waarom dit als onderwerp?
De zomer van 2008 werd, voor een familie in het noorden van Antwerpen, een zomer om nooit meer te vergeten… Drie maanden op rij volgde er een diagnose van borstkanker, bij 3 vrouwen, 3 nichtjes van dezelfde leeftijd. Drie vrouwen die tot op dat moment een verschillend leven hadden. Er was een huisvrouw, met 3 kinderen, die steeds een macrobiotisch en vooral rustig leven leidde. De tweede was eveneens een huisvrouw, 2 kinderen, die zich bezighield met het reilen en zeilen van haar gezin. En er was een hardwerkende single, zonder kinderen, en dat was ik.
Voor ons 3 stond op dat moment het leven even stil…Er moesten zware en moeilijke beslissingen genomen worden…Wel of niet amputeren? Indien amputeren, beiden of alleen de ‘zieke’ borst? Wel of geen chemo? Wat met ons leven hierna? Zullen we het wel overleven? Is de kanker al vergevorderd? Hoe gaan onze directe familie, onze vrienden dit kunnen verwerken? Hoe gaan we dit zelf kunnen verwerken?
We hadden elkaar…en neem gerust van me aan, ook al zijn we alle 3 verschillend, we hebben dit voor een groot stuk samen kunnen dragen…Het was vooral ook voor onze moeders (3 zussen), heel erg moeilijk…een generatie waarbij het woord kanker niet zo gemakkelijk uitgesproken kan worden.
We zijn nu enkele jaren verder, jaren van heel veel operaties, pijn, heel erg ziek voelend, twijfels, angstig afwachten op resultaten,… Maar ook een bijzondere periode…een periode van bezinnen…
Wat wil ik graag hierna, als alles voorbij is? Die vraag heb ik me vaak gesteld… Hoe kan ik mijn eens zo gevulde en zinvolle leven, ook nu nog zinvol maken? Kan ik de kracht vinden om door te zetten?
Ik probeerde mijn leven routine te geven, buiten te komen, onder de mensen. Niets op te kroppen, vooral niet depressief te zijn…Ik gebruikte mijn vechtlust die ik vroeger had bij het werken, nu in de strijd tegen die vreselijke ziekte… Vooral het besef dat het nooit meer zoals vroeger zou zijn, dat was een harde realiteit! Vooral het besef ook dat er altijd wel iets weer zou kunnen gebeuren, was soms moeilijk te aanvaarden…moeilijk alleen te dragen…
Maar je moet verder! Ik ben blijven lachen, bleef positief!…Ja hoor, soms had ik een down dag, moet ook kunnen…alleen gaf ik mezelf niet de ruimte me te laten wegzinken…Want ziek zijn is moeilijk, maar ziek zijn en depressief zijn…dat maakt je zoveel zieker!
Ik was altijd een vechter, en nu misschien nog meer. Door mijn ziekte heb ik ook een andere kijk gekregen op het leven, want ja, er is ook een mooi leven mogelijk na kanker!
Ik besefte dat wat ik gemist had in mijn leven, nu goed zou maken…Kinderen, neen, dat is uitgesloten, mijn leeftijd hé ;-) Maar een fijne leuke partner, iemand die om dezelfde redenen als ik (een drukke baan, druk sociaal leven) zijn soulmate nog niet tegen kwam…Dat staat sinds vorig jaar op mijn verlanglijstje! Ik wil graag genieten van mijn leven na de kanker, graag met een speciaal iemand. Iemand die mijn situatie kan begrijpen, die dit niet zou zien als een inbreuk in zijn tot voor kort zo mooie, zorgeloze leven…iemand die dit kan vatten.
Want, de cijfers liegen er niet om…onze gezondheid is het allerbelangrijkste in ons leven, het kan voor elk van ons morgen een geheel onverwachte wending geven! Je wenst het je ergste vijand niet toe!
Ik wil een leven dat rijker wordt, neen niet luxueuzer…want het materiële is voor mij niet het belangrijkste. Het is uiteraard aangenaam, maar niet noodzakelijk. Ik wil samen kunnen genieten van mooie kleine dingen…het gevoel samen één te kunnen zijn.
Ja, idd , ik ben ‘to the point’ op mijn profiel, omdat ik vooral weet wat ik wil! Ik wil hierbij niet in een cliché vervallen, maar toch, kanker, het doet je kijk op ‘het leven’ veranderen…
Moet die iemand aan al mijn wensen voldoen? Neen, natuurlijk niet…maar een minimum aan ‘aantrekking’ alvorens een mogelijk contact dieper zou worden, is toch wel noodzakelijk, niet?
Ben je enkel ‘geslaagd’ in het leven als je je een luxe leven kan permitteren? Of, omdat je het geluk hebt gehad een gezin te mogen stichten? Of door gezond te blijven?
Neen!!!
Het is de mens achter die persoon die voor mij veel belangrijker is, iemand die de juiste waarden meedraagt…op een respectvolle manier en met oog voor empathie door het leven stapt! Iemand die niet enkel aan zijn eigen leventje denkt…die ervoor openstaat zijn leven te delen, liefde kan geven, emoties kan waarderen, gevoelens kan uiten….Wees gerust, die kan je ten volle bij mij terugvinden ;-)
Personen die echter, voorbarig en met heel wat vooroordelen, mensen onmiddellijk in hokjes zouden plaatsen…neen, daar bedank ik voor. Ze realiseren zich blijkbaar niet dat ook dit onder de categorie van juiste waarden en normen valt. In dat geval kan ik jammer genoeg niet spreken van gelijkgestemdheid!
Idd, iedereen hier heeft zijn verleden, dit hoort bij onze leeftijd, dat noemen we leven.
Mijn verleden heeft mij geleerd: ‘wat voorbij is, is voorbij!’ ‘Tomorrow is another day!’
We halen het beste uit het verleden, en bekijken elke dag opnieuw als een mooi geschenk! En ja, idd met voor mij enkele beperkingen…Maar ik geniet, ik zoek het positieve op in mijn leven, een leven dat me een meerwaarde kan bieden!
Waarom ik dit verhaal nu hier heb neergeschreven?
Gisterenavond had ik een zeer onaangename reactie van iemand die meer details vroeg over mijn huidige leven. Ik ben iemand die eerlijk is, die niet zal liegen…Na hem eerst summier een reactie te geven, vroeg hij me meer details…om me daarna te vertellen dat hij dit in zijn huidige, zorgeloze leven wel kon missen!
Ik besloot daarom vannacht mijn verhaal hier neer te pennen…mensen die dit niet kunnen vatten, als dit je zou afknappen, laat mijn profiel gewoon aan jou voorbij gaan!
Dat gevoel dat ik gisteren kreeg, bij het lezen van die man zijn reactie…dat wil ik nooit meer meemaken!
Een man die me hierin wel kan waarderen en waarbij onze wensen en verlangens gelijklopend zouden zijn…die is van harte welkom op mijn profiel!
Voor diegenen met interesse… ik ben mijn vrouwelijke vormen zeker niet verloren, haha..integendeel!;-) En ja hoor, mijn kanker is na 4 jaar nog steeds onder controle, al blijven we realistisch!
Groetjes, EA
geplaatst door EliseAnn - 6155 keer gelezen
Vorige berichten
Oproep
Terwijl wij hier allen in blijde verwachting vertoeven tot onze ware zijn of haar profiel aanmaakt en hier op deze site dropt, lijkt mij dit een geschikt medium om alvast, in afwachting van, wel te verstaan, een oproep te plaatsen. Dit in de hoop om alvast een andere invulling te kunnen geven aan onze vrije avonden, en om het lange smachten wat rijkelijker in te kleuren.
Ik zal de spanning dan ook niet langer ten top drijven en alvast, bij deze, voornoemde in alle voorbarigheid en met dodelijke doeltreffendheid, volledig en compleet, de nek om te wringen. Met die gedachte in mijn achterhoofd en geheel intentioneel dus, deel ik hier al mede dat het gaat om het in elkaar knutselen van één, of een reeks radiodocumentaires met als thema Soul politics.
Gezien we hier allen zijn verenigd met de zoektocht naar een soulmate als voornaamste drijfveer, lijkt mij dit platform een uitermate vruchtbare voedingsbodem voor dergelijke initiatieven en hun lancering.
Ik wens daarom een warme oproep te uiten naar alle radio-amateur-documentairemakers in spe, geluidstechneuten, audiofielen, historici, bibliothecarissen, antropo-politico-socio of andere - logen... Misschien wil je iets doen met je stem, lees of schrijf je graag. Ben je ervaringsdeskundige of heb je gewoon te veel tijd... Ben je goed in organiseren, plannen, projecten, thee of koffie zetten... Laat het gerust weten!
Het is een project waar ik al een tijdje mee rondloop. Ideën om eens te brainstormen te over, wie ziet het zitten om dit mee van de grond te krijgen?
Enige conditio sine qua non is dat eens deze bubbels voorgoed ten hemel zijn gerezen en voorgoed doorprikt met vaccin-naalden, die God weet wat voor andere superkrachten in ons gaan doen ontwaren, we af en toe en geregeld enkele koppen bij elkaar steken voor opnames, spuien van idee?n, documenatie, anekdotes en ander materiaal. Deelnemen is echter altijd belangrijker dan het uiteindelijke resultaat.
Zodat we op het einde van de rit, zij het dan niet in de liefde, dan wel in het ware leven en in de muziek een soulmate moge overgehouden hebben aan dit gedigitaliseerde avontuur.
Grt!
Het sleuteltje
Deze blog is zo onwezenlijk, dit verhaal is zo straf dat ik geregeld nog in mijn arm knijp om me ervan te vergewissen dat het allemaal wel echt aan het gebeuren is ;-).
Het begon allemaal een week of zeven geleden. Op een rustige avond bladerde ik argeloos doorheen de pagina's van Match4Me. Niet dat ik nu zo hopeloos op zoek ben naar mijn perfecte match... Je gaat immers al zoveel jaren als doorwinterde single alleen door het leven. En gehard door enkele behoorlijk foute ervaringen ga je toch steeds meer en meer overtuigd geraken dat het jou niet meer overkomen gaat...
Tot plots twee grote ogen me aanstaarden. Het waren de ogen van een suggestieve, beetje bewust wazige foto waarop je eigenlijk eerder moeilijk iemand zou kunnen herkennen. Maar die ogen herkende ik onmiddellijk! Het ware de grote mooie smaragdgroene sterretjesogen van ... Elsie! Mijn adem stokte abrupt en mijn hart begon plots wild te kloppen. Is dit echt? Is dit echt Elsie? Ik checkte onmiddellijk haar facebook profiel, en zag er tot mijn verbazing dezelfde suggestieve foto staan. Dus het wás zij! Ik kon het haast niet geloven...
Nu, het verhaal van Elsie en mezelf gaat al een hele tijd terug. We leerden elkaar kennen op Match4Me in de zomer van ... 2011! Het was een fantastische kennismaking, hoewel we elkaar nooit in 'real life' hebben ontmoet. Destijds is het dan ook niets geworden tussen ons... maar dat verhaal heb ik reeds opgetekend in een blog enkele jaren geleden:
https://www.match4me.be/blogs/2016/11/virtueel-is-irreel.php
Als je dat relaas leest, zal je begrijpen dat ik best wat terughoudend was nu ze opnieuw op Match4me opdook. Ik was in 2011 stapelverliefd geworden... op een facebook contact :-). Stiekem had ik Elsie sedertdien gedurende jaren gevolgd op fb. Af en toe bezocht ik een beetje deemoedig haar profieltje, en zag dat ze gelukkig was in het leven. En dat geluk verdiende ze uiteraard! Maar toch bleef ik haar onzichtbare, verliefde, stille aanbidder,... van een onmogelijke liefde. Ooit zaten we zelfs een keer pardoes per toeval naast elkaar in de bioscoop, beiden met onze kids ;-). Maar ook toen kwam het niet tot een kennismaking...
Maar na mijn emotionele opdoffer van 2011 wou ik vooral niet opnieuw een blauwtje oplopen en op het hart getrapt worden. De schrik sloeg me zo in de benen dat ik na een eerste uitwisseling van enkele berichtjes op M4M besloot haar snel te blokkeren... het zou me niet opnieuw overkomen!
Maar de gevoelens waren té intens...wat als het deze keer anders zou lopen?? Zou ik het mezelf ooit kunnen vergeven als ik dit geen kans zou geven? En na een week besloot ik de blokkering op te heffen... maar wel voorzichtig te blijven.
Elsie zocht daarna zelf opnieuw op M4M contact met me op. Vrouwelijke nieuwsgierigheid dus ;-). We geraakten terug aan de babbel, en schakelden opnieuw over op facebook. En nog steeds voelde het fantastisch... nooit een vrouw ontmoet die zo open, (h)eerlijk en intens kan communiceren, fantastisch was het. Ze beloofde me dat we elkaar deze keer ook écht zouden ontmoeten, maar dát kon ik nog steeds moeilijk geloven ;-). Het was allemaal zo surrealistisch... na 8 jaren! Doch toevallig hadden we beiden ingeschreven op het Valentijnsevent van Smartvibes. Je weet wel: waar de mannen een sleuteltje krijgen en de vrouwen een slotje :-). En daar zouden we elkaar zien.
En wat was ik nerveus die donderdag :-). Vroeg op de middag al het kantoor verlaten om een geschikt (klein) Valentijnskadootje voor haar te kopen. Daarna mijn hele garderobe aangetrokken en voor de spiegel gekeurd... het moest perfect zijn voor haar ;-). Toen ik die avond eerder vroeg toe kwam het op event, was het er al een behoorlijke drukte . Een zaak vol onwennige mannen met kleine sleuteltjes in de hand... aarzelend om naar de dame toe te stappen en een gesprek aan te knopen... De meesten waren zich eerst stevig wat moed aan het indrinken :-). Maar dat heb ik helemaal niet nodig. Na een half uurtje waren we al flink aan het kennismaken, praten, lachen,... en die kliek werd snel groter... Doch ik betrapte mezelf er op voortdurend naar de ingang te turen, onrustig zoekend naar die grote mooie smaragdgroene ogen van Elsie.
En plots zag ik haar! Ze wurmde zich tussen een hele bende opdringerige single sleutelmannetjes door... om bij mij te kunnen zijn. Kan je je dát voorstellen?? Na zoveel jaren? Een brede glimlach op het gelaat, en sterretjes in haar grote lieve ogen. Het was een moment om in te kaderen, die eerste keer dat we elkaar aankeken. Dat moment ga ik koesteren en beslist nooit meer vergeten ;-). Ze was groter dan ik had verwacht, en vooral... nog veel knapper dan in al mijn dromen ;-). We voelden elkaar ook onmiddellijk goed aan, het voelde zo vertrouwd... het was een heerlijke intense avond met haar aan mijn zijde. En voor de avond voorbij was, dansten we romantisch samen dicht tegen elkaar, keken we elkaar diep in de ogen, en dát was het moment waarop het allemaal voor ons tweetjes begon :-).
Die Valentijnsnacht bracht ik haar braafjes naar huis, en na een heerlijk lieflijke zoen namen we afscheid van elkaar. Maar we voelden beiden dat dit het begin was van iets bijzonders. We zouden elkaar snel weer terugzien... En sedert die nacht zijn we onafscheidelijk samen. Als koppel. Voorzichtig nog, stapje voor stapje, maar beiden gelukzalig, en overtuigd dat onze liefde voor elkaar groeit, elke dag een beetje meer. Nooit gedacht dat mijn sleuteltje nog op een slotje zou passen. En zeker nooit durven dromen dat dat slotje toegang zou geven tot het hart van Elsie. En zo zie je maar: In de dromen en in de liefde is niets onmogelijk <3
Hoe begin je nu zo'n verhaal?
Hoe begin je nu zo'n verhaal? Dat is moeilijk, erg moeilijk. Ik ben er meermaals mee gestart, maar telkens belandde het velletje papier veilig in de brandende haard, zodat niemand het zou vinden... Zo gevoelig ligt het.
Ok, hier gaan we dan toch: enkele weken geleden wipte ik onverwacht eens binnen bij mijn ouders. Dat vinden ze fijn natuurlijk. Altijd staan de koffie en de koekjes klaar. Maar die keer was het anders. Ik betrapte mijn lieve vader op een krukje naast de stereo installatie met een stapel CD's. Emotioneel, de tranen in de rode ogen achter twee dikke brilglazen. "Ssst", fluisterde moeder, "laat hem maar, hij is muziek aan het beluisteren en kiezen". Ik begreep het niet zo goed. Kiezen? Dan legde ze me voorzichtig uit dat hij al een hele tijd bezig was met zijn eigen ... afscheidsviering te organiseren. En dus muziek aan het kiezen was voor zijn begrafenis...
Het is niet zo dat mijn ouders nu stokoud zijn, het zijn beiden zeventigers. Maar een tijd geleden kreeg papa het verdict dat hij onomkeerbaar ziek is :-(. En dan verandert plots je hele leven. De ene dag nog onbezorgd als hechte familie genieten van al het moois dat het leven te bieden heeft. De dag erna wordt je doodvonnis betekend en begint je klok onherroepelijk weg te tikken. En niets is vanaf die dag nog zoals voorheen.
Dat is hard. Eerst komt het diepe bodemloze verdriet om wat er gebeuren gaat. Talloze keren ben ik met het hoofd op het stuur naar huis gereden, na me sterk gehouden te hebben bij een bezoekje aan het ouderlijk huis. Maar na een tijdje maakt verdriet plaats voor dankbaarheid. Dankbaar voor elke dag die we samen nog mogen beleven. De hele familie, kinderen en kleinkinderen, werkt intens mee om het leven voor de ouders zo aangenaam mogelijk te maken: dagelijkse zorg, maar ook etentjes, uitstapjes, weekendjes weg, verrassingen, laatste wensen, niets is teveel om te organiseren en samen te doen.
En het is ongelooflijk mooi om zien hoe de twee oudjes elkaar bij de hand nemen, in de ogen kijken, en elkaar blijven liefhebben tot in de dood. Dat zet je aan het denken: hoe kort en broos het leven wel is, hoe snel het allemaal voorbij kan gaan... maar ook dat mensen niet gemaakt zijn om alleen te blijven. Niet dat ik een zielepoot wil zijn, ik kan het leven best wel alleen aan. Maar toch voel je op deze momenten dat het veel mooier kan zijn als je met twee bent.
Mijn zus gaf papa een tijdje geleden een Atoma schriftje kado. En hij is beginnen schrijven... zijn verhaal...over zijn lot, zijn leven, zijn ziekte, over hoe we hem later mogen herinneren. Het brengt hem tot rust. En dat ben ik ook beginnen doen. schrijven voor mijn vader, mijn grote held, mijn goede vriend... Recht uit het hart, woord voor woord, de mooiste herinneringen en afscheidswoorden die een zoon maar voor zijn vader aan het papier kan toevertrouwen. En ik hoop dat ik de kracht zal vinden om straks overheen het grote verdriet, met de mooie muziek van mijn papa op de achtergrond, trots vanachter de spreekstoel, met de krop in de keel, hem deze laatste woorden te kunnen toespreken... voor mijn lieve vader...