De koning die van raadsels hield
maandag 5 november 2012
Er was eens een koning die heel erg van raadsels hield.
Hij had zelfs een Ministerie van raadselachtige zaken en elke dag zochten de ambtenaren de hele wereld af naar nieuwe raadsels.
Elke morgen bracht de Hofmaarschalk een in rood leer met goudopdruk gebonden boek naar de koning, waarin alle nieuwe vondsten verzameld waren.
De koning hield, zoals gezegd, heel veel van raadsels en kon ze ook goed oplossen.
De meeste gooide hij gewoon aan de kant: pff, veel te gemakkelijk.
Over een moeilijk raadsel moest hij wel eens twee minuten nadenken maar gewoonlijk was hij in minder dan een uur klaar, met wat 37 ambtenaren een hele dag moeite gekost had.
Dan zat hij verveeld op zijn troon, prutste wat aan de rijksappel en zijn kroon zat dan scheef weggezakt op zijn hoofd.
Ach, zuchtte hij dan, is er dan niemand die eens een echt moeilijk raadsel kan maken, ach.
De Hofmaarschalk vond het heel erg om de koning daar zo triestig te zien zitten en hij bedacht een plan.
Sire Majesteit de Koning sprak hij, ik heb een idee.
Is het een raadsel, vroeg de koning hoopvol.
Nee Sire Majesteit de Koning. Ik heb wel een idee hoe we goede raadsel kunnen vinden.
Ah ja, antwoordde die.
Ja Sire Majesteit de Koning, we moeten een wedstrijd organiseren.
Ah ja, antwoordde die.
Een wedstrijd door het hele rijk. Iedereen mag een raadsel insturen en wie een raadsel heeft dat je niet kan oplossen krijgt duizend goudstukken.
Duizend goudstukken, zeg mijnheer de Hofmaarschalk, gij denkt misschien dat die op mijn rug groeien.
Nee Sire Majesteit de Koning, maar denk eens goed na.
U, Sire Majesteit de Koning, hebt al zoveel raadsels opgelost, zoveel heel moeilijke raadsel opgelost dat niemand, een raadsel zal kunnen bedenken wat U, Sire Majesteit de Koning, niet zal kunnen oplossen.
En dus, Sire Majesteit de Koning, zult ge helemaal geen duizend goedstukken moeten betalen.
Dat is verdomme een goed gedacht, dat is een gouden gedacht, zei Sire Majesteit de Koning. Dat doen we.
En dus werd er door het hele rijk afgekondigd: Wij, Sire Majesteit de Koning, hebben verordend en gedeclareerd, dat enz…
De rest kent ge, ik ga het niet herhalen.
De tweede dag al bracht de koninklijke post een grote zak met inzendingen.
En de koning feliciteerde de hofmeester om zijn goed gedacht, las alle brieven die in de zak zaten en gooide ze een voor een aan de kant, gemakkelijk, veel te gemakkelijk.
Na het middageten had hij misschien nog 20 brieven over en voor de koffie was alles opgelost.
De derde dag was de zak nog maar zo groot.
En de koning las alle brieven die in de zak zaten en gooide ze een voor een aan de kant, gemakkelijk, veel te gemakkelijk.
En de vierde dag was de zak nog maar zo groot.
En de koning las alle brieven die in de zak zaten en gooide ze een voor een aan de kant, gemakkelijk, veel te gemakkelijk.
Ach, zuchtte hij, is er dan niemand die eens een echt moeilijk raadsel kan maken, ach
En na de vijfde dag kwam er niks meer en zat de koning weer verveeld op zijn troon, prutste wat aan de rijksappel en zat zijn kroon scheef weggezakt op zijn hoofd.
Maar de tiende dag bracht de koninklijke brieven- en pakjesbesteller een langwerpig pak.
Daarin zat een heel schoon mahonie houten kistje met koperbeslag.
En binnenin zaten 3 koppen, mannenkoppen, fijn uit hout gesneden en geschilderd.
Aan de binnenkant van het deksel was schone krullen geschreven: Zeg mij, wat is het verschil ?
De koning nam de koppen een voor een uit het kistje, hield ze naast mekaar, per twee, per drie, maar hij zag niks.
Mijnheer den Hofmaarschalk, kijkt nu eens goed, ziet gij verschil ?
Die keek heel goed lang en aandachtig, maar toen moest hij toegeven: Nee Sire Majesteit de Koning, volgens mij is er geen verschil.
Zijn ze mij voor de zot aan ’t houden, vroeg de koning en dagen lang zat hij met het kistje op zijn schoot en hij keek, en keek, maar vond geen verschil.
Mijnheer de Hofmaarschalk, dit is een flauwe grap en bij flauwe grappen hoort de nar. Roep mijn nar.
Die kwam in zijn zotskap binnen.
Sire, gij hebt me geroepen, kraaide hij.
Een beetje beleefd hé, snauwde de koning. Wie ben ik?
Sire Majesteit de Koning, lachte de nar en hij maakte een buiteling.
Toen kreeg hij het kistje in het oog.
Och zie toch eens wat een schoon kopkes.
En hij grabbelde ze uit het kistje en gooide ze allemaal de lucht in en jongleerde ermee.
Laat ze niet vallen, riep de koning.
Sire ik heb nog nooit een kop laten vallen.
Wie ben ik ? riep de koning terug.
Sire Majesteit de Koning, en nu met één hand en terug met twee handen, voila.
En hij ving alle koppen op en legde ze netjes terug in het kistje.
Wat is het verschil, gromde de koning.
Sire Majesteit de Koning, het verschil is dat er geen verschil is, dat is dan om zo te zeggen, het verschil van de differentie.
Buiten, brulde de koning, onnozel manneke, buiten.
En de nar buitelde de deur uit.
Daar zijn we niks mee, niks, mijnheer de Hofmaarschalk roep mijn sterrenwichelaar. Dat die maar eens toont dat hij zijn kost waart is.
De koninklijke sterrenwichelaar werd geroepen en kwam.
Hij droeg een mantel vol gouden sterren en een punthoed die zo hoog was dat hij moest bukken om binnen te kunnen.
Hij aanhoorde het probleem, bestudeerde aandachtig de koppen, woog ze op zijn hand, dacht lang en diep na en sprak:
Sire Majesteit de Koning, zoals ik U al vaak heb verklaart, wordt het leven van de mens niet alleen geleid maar zelfs bepaald door de sterren.
Deze hoofden zijn naar menselijk voorbeeld gesneden, een drieling duidelijk.
Om hiervan de futuren en differentiën te kunnen bepalen zijn de antecedenten op het ogenblik van ontstaan van uitzonderlijk belang. Zonder deze is het me ongelijk hiervan enig uitsluitsel te geven.
Daarom vraag ik U, Sire Majesteit de Koning, kunt U me deze mededelen, zodat ik hiervan een grondige studie kan maken en U het resultaat mededelen.
Wat weet ik daar van, zuchtte de koning. Zijt serieus, hoe kan ik dat weten ? Weet ge dan echt niks beter. Ga weg, Ga weg en kruip terug in jouwe toren.
En de sterrenwichelaar ging en vergat te bukken, zodat zijn kale kop voor iedereen duidelijk zichtbaar werd.
Er was dus niemand in het kasteel die het verschil kon zien en de koning zat terug, verveeld op zijn troon, de kroon scheef op het hoofd en het kistje op de schoot.
Op de avond van de tiende dag werd er hard op de poort van koninklijke kasteel gebonsd.
De soldaat die de wacht had bij de poort werd wakker, hij rekte zich, slofte naar de poort en opende een klein luikje.
Wie zijde gij ? vroeg hij.
Ik ben een wijze en de koning verwacht me.
‘k Weet van niks. Hebt gij een afspraak ?
Nee ik heb geen afspraak en dat is ook niet nodig, want de koning verwacht mij.
Ja ja, dat kunde gij gemakkelijk zeggen, maar waarom zou onze Sire Majesteit de Koning jou verwachten.
Ik ga dat niet aan jouwe scheven soldaten neus hangen, doe open en meld me aan bij de koning.
Nee, wie geen afspraak heeft mag ik niet binnen laten.
Dat mag niet van de kapitein en als ik jou wel binnen laat krijg ik naar mijn voeten en dat stoort de spijsvertering en de nachtrust. Dan krijg ik misschien wel constipatie. Nee ik kan jou niet binnenlaten.
Toen werd er pas hard geklopt op de poort. De sloten en hengsels rammelden en het galmde door het hele kasteel.
Zeg, zeg, moet het kapot. Dat is de poort van koning zelle en als ge daar zo hard op klopt springt misschien de verf er af en dan valt onze koning in kosten.
Soldaat, klonk het van de andere kant, ik eis dat ge de kapitein er bij roept. Ik eis, hoort ge goed.
Allez vooruit omdat ge zo aandringt, en hij slofte weg.
Met al dat gerommel en gebonk was de kapitein ook wakker geworden en toen de soldaat bij hem op de deur klopte was hij juist bezig zijn snor terug in de juiste krul te draaien.
Ge moet eens naar de poort komen, riep de soldaat en hij kwam achterna.
Wat is hier aan de hand, vroeg hij.
De soldaat sprong in de houding en riep: Kapitein daar is er ene voor de poort en die wil binnen, maar hij heeft geen afspraak en ik heb hem niet binnen gelaten.
En toen heeft hij zo hard op de poort geslagen dat de verf er misschien afgesprongen is. Zal ik eens controleren kapitein en steken we hem dan ineens maar in den bak tot morgenvroeg?
Rustig soldaat, rustig.
Wat zijn uwe zaken waarde man, wat is de reden van uw bezoek? vroeg hij door het luikje.
De koning heeft een groot probleem en ik kan hem daarbij behulpzaam zijn, klonk het buiten de poort.
Daar weet ik niks van, antwoordde de kapitein.
Ga, dan en vraag het hem, klonk het weer.
‘k Zal eens gaan horen, zei de kapitein en in militaire pas hakte hij het kasteel binnen.
Hij was rap terug.
Kom maar binnen, zei hij, de koning wil u ontvangen. En denk, eraan, spreek hem aan met Sire Majesteit de Koning, want daar is hij heel secuur in.
De wijze werd in de troonzaal gebracht en boog.
Uwe hoogheid heeft een probleem, meen ik te weten, waarbij ik denk u te kunnen helpen, zei hij.
Welk probleem, wat denkt ge te helpen, gromde de koning.
Hoogheid, U is een raadsel voorgelegd waarop U geen antwoord weet.
Gij wel misschien, denkt ge misschien dat ge slimmer zijt dan ik ?
Hoogheid, sta me toe.
En de wijze stapte naar het tafeltje waarop het kistje lag en nam het eerste hoofd.
Hij bekeek het aandachtig en plukte zich een lang grijs haar van het hoofd.
In het oor van het beeldje was een piepklein gaatje en hij duwde traag en voorzichtig het haar erin.
Het kwam er langs het andere oor weer uit.
Dit is de nar Sire, alles gaat het ene oor in en het andere weer uit.
Toen nam hij het tweede hoofd en plukte zich weer een haar.
Hij duwde het traag en voorzichtig in het oor en er kwam niks uit.
Dit is de filosoof Sire, alles gaat zijn oor in en niks komt er uit.
Bij het derde hoofd ging het haar in het oor en kwam er langs de mond uit, helemaal gekruld.
Kijk, bij deze gaat alles er langs zijn oor in en het komt er langs zijn mond weer uit.
Dat is een verteller Sire, hij hoort iets, vertelt het, maar hij geeft aan alles zijn eigen draai.
Een verteller, die geeft aan alles zijn eigen draai, zoals Uw eerbiedige dienaar.
geplaatst door Vertel - 5594 keer gelezen
Vorige berichten
Oproep
Terwijl wij hier allen in blijde verwachting vertoeven tot onze ware zijn of haar profiel aanmaakt en hier op deze site dropt, lijkt mij dit een geschikt medium om alvast, in afwachting van, wel te verstaan, een oproep te plaatsen. Dit in de hoop om alvast een andere invulling te kunnen geven aan onze vrije avonden, en om het lange smachten wat rijkelijker in te kleuren.
Ik zal de spanning dan ook niet langer ten top drijven en alvast, bij deze, voornoemde in alle voorbarigheid en met dodelijke doeltreffendheid, volledig en compleet, de nek om te wringen. Met die gedachte in mijn achterhoofd en geheel intentioneel dus, deel ik hier al mede dat het gaat om het in elkaar knutselen van één, of een reeks radiodocumentaires met als thema Soul politics.
Gezien we hier allen zijn verenigd met de zoektocht naar een soulmate als voornaamste drijfveer, lijkt mij dit platform een uitermate vruchtbare voedingsbodem voor dergelijke initiatieven en hun lancering.
Ik wens daarom een warme oproep te uiten naar alle radio-amateur-documentairemakers in spe, geluidstechneuten, audiofielen, historici, bibliothecarissen, antropo-politico-socio of andere - logen... Misschien wil je iets doen met je stem, lees of schrijf je graag. Ben je ervaringsdeskundige of heb je gewoon te veel tijd... Ben je goed in organiseren, plannen, projecten, thee of koffie zetten... Laat het gerust weten!
Het is een project waar ik al een tijdje mee rondloop. Ideën om eens te brainstormen te over, wie ziet het zitten om dit mee van de grond te krijgen?
Enige conditio sine qua non is dat eens deze bubbels voorgoed ten hemel zijn gerezen en voorgoed doorprikt met vaccin-naalden, die God weet wat voor andere superkrachten in ons gaan doen ontwaren, we af en toe en geregeld enkele koppen bij elkaar steken voor opnames, spuien van idee?n, documenatie, anekdotes en ander materiaal. Deelnemen is echter altijd belangrijker dan het uiteindelijke resultaat.
Zodat we op het einde van de rit, zij het dan niet in de liefde, dan wel in het ware leven en in de muziek een soulmate moge overgehouden hebben aan dit gedigitaliseerde avontuur.
Grt!
Het sleuteltje
Deze blog is zo onwezenlijk, dit verhaal is zo straf dat ik geregeld nog in mijn arm knijp om me ervan te vergewissen dat het allemaal wel echt aan het gebeuren is ;-).
Het begon allemaal een week of zeven geleden. Op een rustige avond bladerde ik argeloos doorheen de pagina's van Match4Me. Niet dat ik nu zo hopeloos op zoek ben naar mijn perfecte match... Je gaat immers al zoveel jaren als doorwinterde single alleen door het leven. En gehard door enkele behoorlijk foute ervaringen ga je toch steeds meer en meer overtuigd geraken dat het jou niet meer overkomen gaat...
Tot plots twee grote ogen me aanstaarden. Het waren de ogen van een suggestieve, beetje bewust wazige foto waarop je eigenlijk eerder moeilijk iemand zou kunnen herkennen. Maar die ogen herkende ik onmiddellijk! Het ware de grote mooie smaragdgroene sterretjesogen van ... Elsie! Mijn adem stokte abrupt en mijn hart begon plots wild te kloppen. Is dit echt? Is dit echt Elsie? Ik checkte onmiddellijk haar facebook profiel, en zag er tot mijn verbazing dezelfde suggestieve foto staan. Dus het wás zij! Ik kon het haast niet geloven...
Nu, het verhaal van Elsie en mezelf gaat al een hele tijd terug. We leerden elkaar kennen op Match4Me in de zomer van ... 2011! Het was een fantastische kennismaking, hoewel we elkaar nooit in 'real life' hebben ontmoet. Destijds is het dan ook niets geworden tussen ons... maar dat verhaal heb ik reeds opgetekend in een blog enkele jaren geleden:
https://www.match4me.be/blogs/2016/11/virtueel-is-irreel.php
Als je dat relaas leest, zal je begrijpen dat ik best wat terughoudend was nu ze opnieuw op Match4me opdook. Ik was in 2011 stapelverliefd geworden... op een facebook contact :-). Stiekem had ik Elsie sedertdien gedurende jaren gevolgd op fb. Af en toe bezocht ik een beetje deemoedig haar profieltje, en zag dat ze gelukkig was in het leven. En dat geluk verdiende ze uiteraard! Maar toch bleef ik haar onzichtbare, verliefde, stille aanbidder,... van een onmogelijke liefde. Ooit zaten we zelfs een keer pardoes per toeval naast elkaar in de bioscoop, beiden met onze kids ;-). Maar ook toen kwam het niet tot een kennismaking...
Maar na mijn emotionele opdoffer van 2011 wou ik vooral niet opnieuw een blauwtje oplopen en op het hart getrapt worden. De schrik sloeg me zo in de benen dat ik na een eerste uitwisseling van enkele berichtjes op M4M besloot haar snel te blokkeren... het zou me niet opnieuw overkomen!
Maar de gevoelens waren té intens...wat als het deze keer anders zou lopen?? Zou ik het mezelf ooit kunnen vergeven als ik dit geen kans zou geven? En na een week besloot ik de blokkering op te heffen... maar wel voorzichtig te blijven.
Elsie zocht daarna zelf opnieuw op M4M contact met me op. Vrouwelijke nieuwsgierigheid dus ;-). We geraakten terug aan de babbel, en schakelden opnieuw over op facebook. En nog steeds voelde het fantastisch... nooit een vrouw ontmoet die zo open, (h)eerlijk en intens kan communiceren, fantastisch was het. Ze beloofde me dat we elkaar deze keer ook écht zouden ontmoeten, maar dát kon ik nog steeds moeilijk geloven ;-). Het was allemaal zo surrealistisch... na 8 jaren! Doch toevallig hadden we beiden ingeschreven op het Valentijnsevent van Smartvibes. Je weet wel: waar de mannen een sleuteltje krijgen en de vrouwen een slotje :-). En daar zouden we elkaar zien.
En wat was ik nerveus die donderdag :-). Vroeg op de middag al het kantoor verlaten om een geschikt (klein) Valentijnskadootje voor haar te kopen. Daarna mijn hele garderobe aangetrokken en voor de spiegel gekeurd... het moest perfect zijn voor haar ;-). Toen ik die avond eerder vroeg toe kwam het op event, was het er al een behoorlijke drukte . Een zaak vol onwennige mannen met kleine sleuteltjes in de hand... aarzelend om naar de dame toe te stappen en een gesprek aan te knopen... De meesten waren zich eerst stevig wat moed aan het indrinken :-). Maar dat heb ik helemaal niet nodig. Na een half uurtje waren we al flink aan het kennismaken, praten, lachen,... en die kliek werd snel groter... Doch ik betrapte mezelf er op voortdurend naar de ingang te turen, onrustig zoekend naar die grote mooie smaragdgroene ogen van Elsie.
En plots zag ik haar! Ze wurmde zich tussen een hele bende opdringerige single sleutelmannetjes door... om bij mij te kunnen zijn. Kan je je dát voorstellen?? Na zoveel jaren? Een brede glimlach op het gelaat, en sterretjes in haar grote lieve ogen. Het was een moment om in te kaderen, die eerste keer dat we elkaar aankeken. Dat moment ga ik koesteren en beslist nooit meer vergeten ;-). Ze was groter dan ik had verwacht, en vooral... nog veel knapper dan in al mijn dromen ;-). We voelden elkaar ook onmiddellijk goed aan, het voelde zo vertrouwd... het was een heerlijke intense avond met haar aan mijn zijde. En voor de avond voorbij was, dansten we romantisch samen dicht tegen elkaar, keken we elkaar diep in de ogen, en dát was het moment waarop het allemaal voor ons tweetjes begon :-).
Die Valentijnsnacht bracht ik haar braafjes naar huis, en na een heerlijk lieflijke zoen namen we afscheid van elkaar. Maar we voelden beiden dat dit het begin was van iets bijzonders. We zouden elkaar snel weer terugzien... En sedert die nacht zijn we onafscheidelijk samen. Als koppel. Voorzichtig nog, stapje voor stapje, maar beiden gelukzalig, en overtuigd dat onze liefde voor elkaar groeit, elke dag een beetje meer. Nooit gedacht dat mijn sleuteltje nog op een slotje zou passen. En zeker nooit durven dromen dat dat slotje toegang zou geven tot het hart van Elsie. En zo zie je maar: In de dromen en in de liefde is niets onmogelijk <3
Hoe begin je nu zo'n verhaal?
Hoe begin je nu zo'n verhaal? Dat is moeilijk, erg moeilijk. Ik ben er meermaals mee gestart, maar telkens belandde het velletje papier veilig in de brandende haard, zodat niemand het zou vinden... Zo gevoelig ligt het.
Ok, hier gaan we dan toch: enkele weken geleden wipte ik onverwacht eens binnen bij mijn ouders. Dat vinden ze fijn natuurlijk. Altijd staan de koffie en de koekjes klaar. Maar die keer was het anders. Ik betrapte mijn lieve vader op een krukje naast de stereo installatie met een stapel CD's. Emotioneel, de tranen in de rode ogen achter twee dikke brilglazen. "Ssst", fluisterde moeder, "laat hem maar, hij is muziek aan het beluisteren en kiezen". Ik begreep het niet zo goed. Kiezen? Dan legde ze me voorzichtig uit dat hij al een hele tijd bezig was met zijn eigen ... afscheidsviering te organiseren. En dus muziek aan het kiezen was voor zijn begrafenis...
Het is niet zo dat mijn ouders nu stokoud zijn, het zijn beiden zeventigers. Maar een tijd geleden kreeg papa het verdict dat hij onomkeerbaar ziek is :-(. En dan verandert plots je hele leven. De ene dag nog onbezorgd als hechte familie genieten van al het moois dat het leven te bieden heeft. De dag erna wordt je doodvonnis betekend en begint je klok onherroepelijk weg te tikken. En niets is vanaf die dag nog zoals voorheen.
Dat is hard. Eerst komt het diepe bodemloze verdriet om wat er gebeuren gaat. Talloze keren ben ik met het hoofd op het stuur naar huis gereden, na me sterk gehouden te hebben bij een bezoekje aan het ouderlijk huis. Maar na een tijdje maakt verdriet plaats voor dankbaarheid. Dankbaar voor elke dag die we samen nog mogen beleven. De hele familie, kinderen en kleinkinderen, werkt intens mee om het leven voor de ouders zo aangenaam mogelijk te maken: dagelijkse zorg, maar ook etentjes, uitstapjes, weekendjes weg, verrassingen, laatste wensen, niets is teveel om te organiseren en samen te doen.
En het is ongelooflijk mooi om zien hoe de twee oudjes elkaar bij de hand nemen, in de ogen kijken, en elkaar blijven liefhebben tot in de dood. Dat zet je aan het denken: hoe kort en broos het leven wel is, hoe snel het allemaal voorbij kan gaan... maar ook dat mensen niet gemaakt zijn om alleen te blijven. Niet dat ik een zielepoot wil zijn, ik kan het leven best wel alleen aan. Maar toch voel je op deze momenten dat het veel mooier kan zijn als je met twee bent.
Mijn zus gaf papa een tijdje geleden een Atoma schriftje kado. En hij is beginnen schrijven... zijn verhaal...over zijn lot, zijn leven, zijn ziekte, over hoe we hem later mogen herinneren. Het brengt hem tot rust. En dat ben ik ook beginnen doen. schrijven voor mijn vader, mijn grote held, mijn goede vriend... Recht uit het hart, woord voor woord, de mooiste herinneringen en afscheidswoorden die een zoon maar voor zijn vader aan het papier kan toevertrouwen. En ik hoop dat ik de kracht zal vinden om straks overheen het grote verdriet, met de mooie muziek van mijn papa op de achtergrond, trots vanachter de spreekstoel, met de krop in de keel, hem deze laatste woorden te kunnen toespreken... voor mijn lieve vader...