Terwijl wij hier allen in blijde verwachting vertoeven tot onze ware zijn of haar profiel aanmaakt en hier op deze site dropt, lijkt mij dit een geschikt medium om alvast, in afwachting van, wel te verstaan, een oproep te plaatsen. Dit in de hoop om alvast een andere invulling te kunnen geven aan onze vrije avonden, en om het lange smachten wat rijkelijker in te kleuren.

Ik zal de spanning dan ook niet langer ten top drijven en alvast, bij deze, voornoemde in alle voorbarigheid en met dodelijke doeltreffendheid, volledig en compleet, de nek om te wringen. Met die gedachte in mijn achterhoofd en geheel intentioneel dus, deel ik hier al mede dat het gaat om het in elkaar knutselen van één, of een reeks radiodocumentaires met als thema Soul politics.

Gezien we hier allen zijn verenigd met de zoektocht naar een soulmate als voornaamste drijfveer, lijkt mij dit platform een uitermate vruchtbare voedingsbodem voor dergelijke initiatieven en hun lancering.

Ik wens daarom een warme oproep te uiten naar alle radio-amateur-documentairemakers in spe, geluidstechneuten, audiofielen, historici, bibliothecarissen, antropo-politico-socio of andere - logen... Misschien wil je iets doen met je stem, lees of schrijf je graag. Ben je ervaringsdeskundige of heb je gewoon te veel tijd... Ben je goed in organiseren, plannen, projecten, thee of koffie zetten... Laat het gerust weten!

Het is een project waar ik al een tijdje mee rondloop. Ideën om eens te brainstormen te over, wie ziet het zitten om dit mee van de grond te krijgen?

Enige conditio sine qua non is dat eens deze bubbels voorgoed ten hemel zijn gerezen en voorgoed doorprikt met vaccin-naalden, die God weet wat voor andere superkrachten in ons gaan doen ontwaren, we af en toe en geregeld enkele koppen bij elkaar steken voor opnames, spuien van idee?n, documenatie, anekdotes en ander materiaal. Deelnemen is echter altijd belangrijker dan het uiteindelijke resultaat.

Zodat we op het einde van de rit, zij het dan niet in de liefde, dan wel in het ware leven en in de muziek een soulmate moge overgehouden hebben aan dit gedigitaliseerde avontuur.

Grt!

Deze blog is zo onwezenlijk, dit verhaal is zo straf dat ik geregeld nog in mijn arm knijp om me ervan te vergewissen dat het allemaal wel echt aan het gebeuren is ;-).

Het begon allemaal een week of zeven geleden. Op een rustige avond bladerde ik argeloos doorheen de pagina's van Match4Me. Niet dat ik nu zo hopeloos op zoek ben naar mijn perfecte match... Je gaat immers al zoveel jaren als doorwinterde single alleen door het leven. En gehard door enkele behoorlijk foute ervaringen ga je toch steeds meer en meer overtuigd geraken dat het jou niet meer overkomen gaat...

Tot plots twee grote ogen me aanstaarden. Het waren de ogen van een suggestieve, beetje bewust wazige foto waarop je eigenlijk eerder moeilijk iemand zou kunnen herkennen. Maar die ogen herkende ik onmiddellijk! Het ware de grote mooie smaragdgroene sterretjesogen van ... Elsie! Mijn adem stokte abrupt en mijn hart begon plots wild te kloppen. Is dit echt? Is dit echt Elsie? Ik checkte onmiddellijk haar facebook profiel, en zag er tot mijn verbazing dezelfde suggestieve foto staan. Dus het wás zij! Ik kon het haast niet geloven...

Nu, het verhaal van Elsie en mezelf gaat al een hele tijd terug. We leerden elkaar kennen op Match4Me in de zomer van ... 2011! Het was een fantastische kennismaking, hoewel we elkaar nooit in 'real life' hebben ontmoet. Destijds is het dan ook niets geworden tussen ons... maar dat verhaal heb ik reeds opgetekend in een blog enkele jaren geleden:

https://www.match4me.be/blogs/2016/11/virtueel-is-irreel.php

Als je dat relaas leest, zal je begrijpen dat ik best wat terughoudend was nu ze opnieuw op Match4me opdook. Ik was in 2011 stapelverliefd geworden... op een facebook contact :-). Stiekem had ik Elsie sedertdien gedurende jaren gevolgd op fb. Af en toe bezocht ik een beetje deemoedig haar profieltje, en zag dat ze gelukkig was in het leven. En dat geluk verdiende ze uiteraard! Maar toch bleef ik haar onzichtbare, verliefde, stille aanbidder,... van een onmogelijke liefde. Ooit zaten we zelfs een keer pardoes per toeval naast elkaar in de bioscoop, beiden met onze kids ;-). Maar ook toen kwam het niet tot een kennismaking...

Maar na mijn emotionele opdoffer van 2011 wou ik vooral niet opnieuw een blauwtje oplopen en op het hart getrapt worden. De schrik sloeg me zo in de benen dat ik na een eerste uitwisseling van enkele berichtjes op M4M besloot haar snel te blokkeren... het zou me niet opnieuw overkomen!

Maar de gevoelens waren té intens...wat als het deze keer anders zou lopen?? Zou ik het mezelf ooit kunnen vergeven als ik dit geen kans zou geven? En na een week besloot ik de blokkering op te heffen... maar wel voorzichtig te blijven.

Elsie zocht daarna zelf opnieuw op M4M contact met me op. Vrouwelijke nieuwsgierigheid dus ;-). We geraakten terug aan de babbel, en schakelden opnieuw over op facebook. En nog steeds voelde het fantastisch... nooit een vrouw ontmoet die zo open, (h)eerlijk en intens kan communiceren, fantastisch was het. Ze beloofde me dat we elkaar deze keer ook écht zouden ontmoeten, maar dát kon ik nog steeds moeilijk geloven ;-). Het was allemaal zo surrealistisch... na 8 jaren! Doch toevallig hadden we beiden ingeschreven op het Valentijnsevent van Smartvibes. Je weet wel: waar de mannen een sleuteltje krijgen en de vrouwen een slotje :-). En daar zouden we elkaar zien.

En wat was ik nerveus die donderdag :-). Vroeg op de middag al het kantoor verlaten om een geschikt (klein) Valentijnskadootje voor haar te kopen. Daarna mijn hele garderobe aangetrokken en voor de spiegel gekeurd... het moest perfect zijn voor haar ;-). Toen ik die avond eerder vroeg toe kwam het op event, was het er al een behoorlijke drukte . Een zaak vol onwennige mannen met kleine sleuteltjes in de hand... aarzelend om naar de dame toe te stappen en een gesprek aan te knopen... De meesten waren zich eerst stevig wat moed aan het indrinken :-). Maar dat heb ik helemaal niet nodig. Na een half uurtje waren we al flink aan het kennismaken, praten, lachen,... en die kliek werd snel groter... Doch ik betrapte mezelf er op voortdurend naar de ingang te turen, onrustig zoekend naar die grote mooie smaragdgroene ogen van Elsie.

En plots zag ik haar! Ze wurmde zich tussen een hele bende opdringerige single sleutelmannetjes door... om bij mij te kunnen zijn. Kan je je dát voorstellen?? Na zoveel jaren? Een brede glimlach op het gelaat, en sterretjes in haar grote lieve ogen. Het was een moment om in te kaderen, die eerste keer dat we elkaar aankeken. Dat moment ga ik koesteren en beslist nooit meer vergeten ;-). Ze was groter dan ik had verwacht, en vooral... nog veel knapper dan in al mijn dromen ;-). We voelden elkaar ook onmiddellijk goed aan, het voelde zo vertrouwd... het was een heerlijke intense avond met haar aan mijn zijde. En voor de avond voorbij was, dansten we romantisch samen dicht tegen elkaar, keken we elkaar diep in de ogen, en dát was het moment waarop het allemaal voor ons tweetjes begon :-).

Die Valentijnsnacht bracht ik haar braafjes naar huis, en na een heerlijk lieflijke zoen namen we afscheid van elkaar. Maar we voelden beiden dat dit het begin was van iets bijzonders. We zouden elkaar snel weer terugzien... En sedert die nacht zijn we onafscheidelijk samen. Als koppel. Voorzichtig nog, stapje voor stapje, maar beiden gelukzalig, en overtuigd dat onze liefde voor elkaar groeit, elke dag een beetje meer. Nooit gedacht dat mijn sleuteltje nog op een slotje zou passen. En zeker nooit durven dromen dat dat slotje toegang zou geven tot het hart van Elsie. En zo zie je maar: In de dromen en in de liefde is niets onmogelijk <3 

Hoe begin je nu zo'n verhaal? Dat is moeilijk, erg moeilijk. Ik ben er meermaals mee gestart, maar telkens belandde het velletje papier veilig in de brandende haard, zodat niemand het zou vinden... Zo gevoelig ligt het.

Ok, hier gaan we dan toch: enkele weken geleden wipte ik onverwacht eens binnen bij mijn ouders. Dat vinden ze fijn natuurlijk. Altijd staan de koffie en de koekjes klaar. Maar die keer was het anders. Ik betrapte mijn lieve vader op een krukje naast de stereo installatie met een stapel CD's. Emotioneel, de tranen in de rode ogen achter twee dikke brilglazen. "Ssst", fluisterde moeder, "laat hem maar, hij is muziek aan het beluisteren en kiezen". Ik begreep het niet zo goed. Kiezen? Dan legde ze me voorzichtig uit dat hij al een hele tijd bezig was met zijn eigen ... afscheidsviering te organiseren. En dus muziek aan het kiezen was voor zijn begrafenis...

Het is niet zo dat mijn ouders nu stokoud zijn, het zijn beiden zeventigers. Maar een tijd geleden kreeg papa het verdict dat hij onomkeerbaar ziek is :-(. En dan verandert plots je hele leven. De ene dag nog onbezorgd als hechte familie genieten van al het moois dat het leven te bieden heeft. De dag erna wordt je doodvonnis betekend en begint je klok onherroepelijk weg te tikken. En niets is vanaf die dag nog zoals voorheen.

Dat is hard. Eerst komt het diepe bodemloze verdriet om wat er gebeuren gaat. Talloze keren ben ik met het hoofd op het stuur naar huis gereden, na me sterk gehouden te hebben bij een bezoekje aan het ouderlijk huis. Maar na een tijdje maakt verdriet plaats voor dankbaarheid. Dankbaar voor elke dag die we samen nog mogen beleven. De hele familie, kinderen en kleinkinderen, werkt intens mee om het leven voor de ouders zo aangenaam mogelijk te maken: dagelijkse zorg, maar ook etentjes, uitstapjes, weekendjes weg, verrassingen, laatste wensen, niets is teveel om te organiseren en samen te doen.

En het is ongelooflijk mooi om zien hoe de twee oudjes elkaar bij de hand nemen, in de ogen kijken, en elkaar blijven liefhebben tot in de dood. Dat zet je aan het denken: hoe kort en broos het leven wel is, hoe snel het allemaal voorbij kan gaan... maar ook dat mensen niet gemaakt zijn om alleen te blijven. Niet dat ik een zielepoot wil zijn, ik kan het leven best wel alleen aan. Maar toch voel je op deze momenten dat het veel mooier kan zijn als je met twee bent.

Mijn zus gaf papa een tijdje geleden een Atoma schriftje kado. En hij is beginnen schrijven... zijn verhaal...over zijn lot, zijn leven, zijn ziekte, over hoe we hem later mogen herinneren. Het brengt hem tot rust. En dat ben ik ook beginnen doen. schrijven voor mijn vader, mijn grote held, mijn goede vriend... Recht uit het hart, woord voor woord, de mooiste herinneringen en afscheidswoorden die een zoon maar voor zijn vader aan het papier kan toevertrouwen. En ik hoop dat ik de kracht zal vinden om straks overheen het grote verdriet, met de mooie muziek van mijn papa op de achtergrond, trots vanachter de spreekstoel, met de krop in de keel, hem deze laatste woorden te kunnen toespreken... voor mijn lieve vader...