Is het je ook al eens overkomen ?

Je ontmoet iemand, om een of andere reden trekt hij je aan, maar je durft er niet mee te praten. Je praat met iedereen in zijn entourage, je komt veel van hem te weten, maar je durft niet naar hem toe gaan om een gesprek aan te knopen.


Waarom ? Bang voor de ontgoocheling ? Misschien weet je al te veel over hem en kan je niet meer spontaan overkomen ?

Maar elke keer er weer een “ontmoeting” gepland is, ben je vol hoop dat je de weg naar hem zal vinden. Als het weer eens niet gelukt is, voel je je slecht! Je rijdt ontgoocheld naar huis, te tobben waarom het nu weer geen succes was. Wie heeft de muur rond zich hij of ik ?

Eens je over de ontgoocheling bent, maak je weer nieuwe hoopvolle plannen. De volgende keer doe ik het sus of zo. Maar eigenlijk diep vanbinnen weet je dat het elke keer moeilijker zal worden, omdat de drang te groot wordt waardoor het niet meer natuurlijk overkomt.

Allerlei plannen gaan door je hoofd. Moet ik het anders aanpakken ? Hem gewoon een e-mail sturen om hen uit te nodigen voor een tentoonstelling, een drankje, een etentje ? Kan ik als vrouw deze stap wagen ? Waarom doe ik het niet, omdat ik bang ben dat hij nee zal zeggen ?