Deze blog is zo onwezenlijk, dit verhaal is zo straf dat ik geregeld nog in mijn arm knijp om me ervan te vergewissen dat het allemaal wel echt aan het gebeuren is ;-).

Het begon allemaal een week of zeven geleden. Op een rustige avond bladerde ik argeloos doorheen de pagina's van Match4Me. Niet dat ik nu zo hopeloos op zoek ben naar mijn perfecte match... Je gaat immers al zoveel jaren als doorwinterde single alleen door het leven. En gehard door enkele behoorlijk foute ervaringen ga je toch steeds meer en meer overtuigd geraken dat het jou niet meer overkomen gaat...

Hoe begin je nu zo'n verhaal? Dat is moeilijk, erg moeilijk. Ik ben er meermaals mee gestart, maar telkens belandde het velletje papier veilig in de brandende haard, zodat niemand het zou vinden... Zo gevoelig ligt het.

"Dans je?" vroeg ze me. En ja, ik dans wel es graag. Niet dat ik er goed in zou zijn, of een talent zou voor hebben. Maar ik sta gewoon graag wel es op de dansvloer wat bizar met mijn kont te schudden op leuke muziek. Maar dat bedoelde ze helemaal niet. We schreven ons in voor een heuse danscursus. En voor ik het besefte, stond ik met mijn Grote Liefde van Match4Me en 15 andere koppels wat onwennig op een glimmende houten dansvloer onder de kleurrijke spotlights van de dansclub. Er moet eerst wel een dikke laag schroom van je onwennigheid geschraapt worden vooraleer je je ledematen wat voelt loskomen, maar vanaf zowat les 3 voelden we ons als Ginger Rogers en Fred Astaire ;-).

Honderd blogs geschreven. Om zoveel mogelijk daters te plezieren. Of hun interesse en nieuwsgierigheid te prikkelen. Door onbetreden paden of ongewone invalshoeken te kiezen maar toch steeds met een psycho-filosofische inslag. Kwestie van niet te schrijven wat al menigmaal is geschreven of te herhalen wat haast elkeen al weet.

Op deze site zoeken we een partner. Iemand om van te houden. Dit lukt niet met om het even wie. Uiteraard. We hebben expliciet of eerder verborgen ons lijstje. Met verwachtingen. Een schilderijtje van de ware. ‘Minimaal 1m65. Iemand die me mist als we niet samen zijn. Iemand die me neemt zoals ik ben en me de nodige bewegingsruimte gunt. En ook niet meteen achterdochtig of jaloers wordt. Iemand waarmee ik kan buiten komen, die op zondag pistoletjes haalt en ontbijt op bed serveert, toch minstens af en toe. Iemand die het rugzakje al kwijt is en ook financieel alles op een rijtje heeft. Kortom iemand die mij gelukkig maakt in goede en kwade dagen.’

Dat is wat we met zijn allen moeten doen. In het hier en nu leven! Leuke oneliner en het mantra bij uitstek van de gelukmakers. Je kan het leren. Mits je ervoor betaalt.